Kruimels uit de molen
Vijf korte verhalen over mijn weg
Er was eens een molen of hoe het allemaal begon...
Er was eens een molen. Een oude molen, zonder molenaar, in een hoekje van de Hongaarse steppe, de Puszta.
Dicht bij de molen liep de grote, trage rivier met zijn zachtbruin water, de Tisza.
De rivier van mijn vader, van mijn kindertijd.
Ik kreeg een bericht: "De molen staat te koop. Hij wacht op jou. Kom."
En ik ging. Ik ging en ik weende van vreugde en van ontroering. Ik was THUIS.
Ik ging de molen kopen. Onmiddellijk.
De koop kon niet doorgaan. Het lot had blijkbaar iets anders voor me in petto.
Maar het zaadje was geplant en begon stilletjes te ontkiemen.
Het stond vast: ik moest terug naar Hongarije.
Ik moest terug na een 30 jaar lange zoektocht in de wereld om daar weer wortel te schieten. Ik moest terug om iets te geven van alles wat ik tijdens mijn omzwervingen geleerd heb.
Maar wat kon ik geven en hoe moest het allemaal?
Was er leven voor de molen...?
25 jaar voor de ‘roep van de molen’ beëindigde ik mijn universitaire studies in een stad dichtbij de grote, trage rivier waar de molen stond.
Rusteloos en onbedachtzaam vertrok ik op mijn weg, naar een nieuwe wereld, met een studiebeurs op zak, naar Amerika!
Mijn gids: mijn EGO.
Ik ging aan de wereld laten zien dat ik anders was en veel meer dan een ‘gewone licentiaat taal- en letterkunde’. Ik ging aan de wereld laten zien dat ik speciaal was en mysterieus: een kunstenaar!
In Amerika begonnen de eerste lessen in kunst. Ik begreep niets en ik voelde er niets voor. Het enige wat ik voelde was angst, weerstand en vermoeidheid. Maar de krachtige stem van het Ego sprak me toe: ‘JIJ MOET!’ En dus werkte ik hard… tot de eerste hernia in mijn rug.
En daarna? Daarna werkte ik nog harder. Successen behaalde ik met hopen, prijzen en beurzen, diploma’s en tentoonstellingen volgden. De formule leek duidelijk: Hoe harder je werkt, hoe meer successen je haalt! Logisch, niet?
En het EGO riep: “Werk nog harder!” En ik volgde zijn roep… tot een tweede hernia operatie, gevolgd door fibromyalgie, teleurstelling, frustratie, verwijten en tranen.
Pas vele jaren later arriveerde de boodschap tot mij via een wondermooie en lieve Braziliaanse masseuse: “Live your own life.” Woorden van Harry Palmer. En tussen de verfrommelde lakens en de betraande kussens van mijn ziekenbed vroeg ik me ineens af: “Leef ik echt mijn eigen leven? Kan het zijn dat mijn eigen leven zo pijnlijk en treurig moet zijn?”
Ik weet het: zeven op de tien mensen zouden hetzelfde verhaal kunnen vertellen.
Er is niets speciaals aan. Dit gaat in wezen niet over mij.
Maar de zoektocht die daarna volgde was en is wel de mijne. De lessen die ik noodgedwongen moest leren waren en zijn wel de mijne.
Vanuit mijn huidig perpectief lijken de tranen ver weg en de pijnen en bedlegerigheid behoren eveneens tot het verleden.
En wat is er gebeurd met de kunstenaar tijdens deze lange weg?
Het Ego schrompelde weg en een andere kunstenaar begon te voorschijn te komen.
Kunst begon zich te manifesteren niet in de vorm van exposities maar in de vorm van een eigen en persoonlijke creativiteit die zich op alle vlakken laat zien. Een creativiteit niet meer gedreven door het Ego maar door haar eigen plezier en de voldoening die ze haalt vanuit het delen met anderen, vanuit het ondersteunen van anderen.
Inmiddels is het duidelijk: aan dit soort creativiteit komt er nooit een einde! Dit soort creativiteit is mijn leven.
Is jouw leven mijn leven...?
“Live your own life” zegt de wijze visionair Harry Palmer. Dat is schitterend advies! Maar hoe moet het? Hoe kun je je eigen leven leiden en hoe weet je of het echt jouw eigen leven is?
Het antwoord op deze vraag biedt Harry Palmer in zijn diepgaande en alomvattende cursusreeks, Avatar.
Ik ging en ik leerde. In 10 dagen leerde ik meer dan in alle jaren daarvoor. En de pijnen werden lichter en de mist rondom mij dunner. Dus ging ik naar nog meer Avatar cursussen en leerde nog meer. Mijn spaarrekening geraakte stilletjes aan leeg maar mijn verstand en bewustzijn klaarden op en breidden zich uit. En al dat geld, was het de moeite waard? En of! Een jaar later verdiende ik het allemaal terug dankzij een onverwachte publieke opdracht waar ik daarvoor zelfs nooit over had durven dromen.
Ik was dus op de juiste weg!
Eindelijk was ik op mijn eigen weg!
Are We There Yet?
“Are we there yet…?” vroegen twee ongeduldige kinderen op de achterbank van een auto gezeten in een grappige film die ik ooit op TV had gezien.
En dit was ook de vraag die ik mezelf stelde na de behaalde ‘innerlijke successen’.
Heb ik mijn doelen bereikt? Wist ik het nu allemaal? Was ik verlicht?
En daar stak het Ego weer haar in beschaafdheid verhulde agressieve kop op:
“Yes, You are there!” zei ze. “Je bent beter dan de anderen die deze weg niet aandurven! Jij weet het nu beter!”
Maar een andere, meer bescheiden en meer compassievolle stem sprak ook in mij: “Aanvaard waar je nu bent en ga rustig verder wanneer je er klaar voor bent. Er is nog zoveel meer om te leren. Jouw tijd zal komen.”
En zo leerde ik dat “We are never THERE” en dat er simpelweg geen THERE is.
Geleidelijk aan begon ik de bekende Oosterse wijsheid te begrijpen en diep te voelen: Er is alleen de WEG. Het doel is vooral interessant alleen zolang we het nog niet bereikt hebben. Wanneer we het bereikt hebben, is het eigenlijk niets meer. Het oversteken van de brug naar de andere kant van de rivier is hetzelfde als de andere kant van de rivier.
Is mijn leven jouw leven...?
Ik vertraagde, en in plaats van doelen en inzichten na te jagen om even een glas te kunnen heffen op het behaalde succes, begon ik te kijken en te voelen.
Ik bedoel echt kijken met mijn eigen ogen en echt voelen van binnen.
Wat zie ik rondom mij en wat moet ik ermee? Moet ik er iets mee?
Wat voel ik echt van binnen als het Ego zich terugtrekt? Hoe domineer ik ongewild het leven van anderen, wat doet dit met mij en wat doet dit met hen?
De stilte van binnen groeide, mijn blik verzachtte zich.
Ik begon te ZIEN en te VOELEN.
Geleidelijk aan kwam het besef dat ik klaar was om vorm te geven aan mijn echte doel. Het was tijd om mezelf uit het midden van de cirkel te halen en anderen daar in te zetten.
Het doel was niet meer om te laten zien dat ik erin slaagde om mijn leven te veranderen en uit mijn zelf gecreëerde miserie te komen. Neen, het doel was om anderen, jou, door te geven wat ik ontdekt en geleerd heb zodat jij ook jouw eigen weg kan vinden.
Dat was het begin van The Secrets of Looking.
binnenkort op de blog:
meer korte verhalen, inspirerende stukken
foto's, tekeningen en veel meer